Peik Suyling organiseert tekensessies waar deelnemers bloemen tekenen die uit hun onbewuste naar boven komen. Tijdens het geconcentreerde tekenen boren ze diepere lagen van empathie aan. Over de tekeningen zelf wordt niet gesproken. Maar in de zijlijn van de bijeenkomsten ontstaan interessante gesprekken over alles wat mensen bezighoudt.
Hoe het begon
Meer dan tien jaar geleden begon ontwerper/kunstenaar Peik Suyling (1954) bloemen te tekenen. Niet de bloemen in de vaas op tafel, maar bloemen die uit zijn onbewuste naar boven komen. Het waren momenten van verstilling en concentratie; het tekenen bracht hem in gesprek met zichzelf. Suyling bezit stapels bloementekeningen. ‘Ze laten een reis door de tijd zien’, zegt hij, ‘ik kan er de belangrijkste thema’s van mijn leven in teruglezen: chaos, angst, onrust, zinvolheid, geluk. Maar waarom per se bloemen? Omdat bloemen over levenskracht en vergankelijkheid gaan. Ze leiden naar de belangrijke vragen des levens. Dus ook naar gevoelens van eenzaamheid. Suyling: ’Al tekenend vormt zich een bodem waarop je kunt staan’.
Het wordt een project
Suyling gaat bloemen tekenen met verschillende groepen: jong, oud, dakloos, ambtenaar, student en wie zich verder maar aanmeldt. Het kan in intieme kring, maar evengoed met tachtig mensen tegelijk. Een tafel, goed papier, stevige kwasten en verschillende kleuren acryl-inkt, meer is niet nodig. En er zijn een twee spelregels: de deelnemers tekenen in stilte en de tekeningen worden niet becommentarieerd of geanalyseerd. Niet door de maker, noch door de andere aanwezigen. Woorden moeten bloemen worden.
Belangrijke ervaring
Hij tekent bloemen met vrouwen uit een opvanghuis van het Leger des Heils. Moeilijke, onrustige levens. De vrouwen werken stil en met overgave; er wordt niet geruzied en niet over sores gesproken. Tijdens het tekenen boren ze diepergelegen lagen van empathie aan. Het zijn geweldige avonden. Na drie bijeenkomsten wordt besloten het project voort te zetten. Suyling: ‘Ik teken zelf altijd mee. Het geeft me een rijk gevoel om die overgave aan het moment met hen te delen’.
Ook met tachtig-plussers en Turkse en Marokkaanse vrouwen die letterlijk nog nooit een kwast in handen hebben gehad, tekent Suyling bloemen. Zij willen graag een titel aan hun tekening meegeven, zoals ‘De huilende tulp’. De neiging om iets uit te leggen is nooit ver weg.
Maatschappelijke betekenis
In de zijlijn van de tekensessies ontstaan er vaak intensieve gesprekken tussen de deelnemers. Ze zijn verbaasd over de uitwerking die het tekenen op hen heeft; het lijkt alsof ze makkelijker over moeilijke onderwerpen kunnen praten, ook over alleen-zijn en gevoelens van eenzaamheid. De empathie tussen de deelnemers groeit. En dat vindt Suyling misschien wel de belangrijkste meerwaarde van het project. ‘Improvisatie en empathie worden steeds verder weggedrukt uit onze samenleving. Ook uit de zorg, waar protocollen en privacyregels voorkomen dat hulpverleners en cliënten echt iets voor elkaar gaan betekenen.’
Resultaat
Om het bloemen tekenen breed te verspreiden draagt Suyling de werkwijze over aan mensen die het in hun eigen (werk-)kring gaan toepassen.
Suyling maakt een foto van elke tekening. Die plaatst hij op de site www.alswoordenbloemenworden.nl. Ze zweven in een soort universum en ze vormen een geheel. Zo veranderen woorden in bloemen.
Voor meer informatie: www.alswoordenbloemenworden.nl