Project / Uncategorized

Zingen voor eenzaamheid

Sandra van den Brand

Voor Ad Hoc Koor Palenstein, een project van muzikaal en beeldend kunstenaar Sandra van den Brand, heeft corona een hindernisbaan gebouwd. Repetities werden steeds uitgesteld en het in december geplande concert vindt pas eind januari plaats. En wel buiten, in de gure wind die alle hoeken van het pleintje voor zorginstelling De Morgenster weet te vinden. Dat pleintje wordt het podium. Binnen zingen mag al maanden niet, vanwege corona en een ander rondwarend virus. Het is aan een supernova-medewerkster van De Morgenster te danken dat het concert kan doorgaan als buitengebeuren. Ze legde op alle verdiepingen programmaboekjes neer en zorgde dat er bewoners naar de aan het pleintje grenzende eetzaal kwamen.

Het koor begint met warme Afrikaanse klanken en zingt zich de longen uit het lijf. In de eetzaal groeit het groepje Morgensterbewoners aan. Er zijn zelfs ouderen die zich op de balkons wagen en daar drie kwartier blijven staan; na ieder nummer klappen en zwaaien ze.

‘Een hindernisbaan? Zo heb ik het niet ervaren,’ zegt Sandra. ‘Meer als een kronkelpad waar na iedere bocht een nieuwe deur openging. Toen Jari bijvoorbeeld het concert niet kon filmen, heb ik Henk gevraagd en die bleek ook Het Dorp van Wim Sonneveld heel mooi te zingen. Misschien maken we er nog een eigen versie van, aangepast aan de Zoetermeerse wijk Dorp.’

Diezelfde Henk is tijdens corona aan het schilderen geslagen en maakte van de resultaten een tentoonstellinkje voor bij de generale repetitie. Die vindt plaats vlak voor het concert, in de hoge, sobere ruimte van een kerkje. Soepeltjes begeleid door Sandra wordt het een bijeenkomst waarin muziek, gedichten, schilderijen en zelfgebakken cake in elkaar overvloeien. Geestelijk verzorgende en koorlid Toon vertelt dat hij hier ook boeddhistisch-christelijke meditatielessen geeft. ‘Meditatie light,’ zegt hij, ‘want als je de diepte in gaat haken mensen af.’ Denkt hij dat dit koorproject hout snijdt op het thema eenzaamheid? ‘Iedereen is eenzaam. Sommige mensen zitten erin vast, die zie je hier niet.’

Het volgende lied wordt ingezet: We shall overcome. Ook de evergreen Ik zou wel eens willen weten van Jules de Corte staat op het programma. Uitsmijter is het zelfgemaakte *Piëzo-lied over de wijk Palenstein. Je kunt zien dat samen zingen fijn is, en bijna geloven dat het eenzaamheid kan opheffen – in ieder geval tot de laatste noot is weggestorven.

Later, bij de Morgenster, bestookt het koor het bars ogende zorgbastion met hun liedjes. Drie kwartier lang zingen ze de morgensterren van de middaghemel. Als na afloop de koffie ook nog buiten moet worden opgedronken, zingt een koorlid: ‘Ik zou wel eens willen weten, waarom zijn de mensen zo koud?’

*Piëzo-lied (op de wijs van Que sera, sera)
In Zoetermeer daar staat een wijk,
Ja, die is prachtig, ja, die is rijk.
Vele culturen wonen daar fijn,
In ’t mooie Palenstein.

Refrein:
Oh, wat fijn, wat fijn, dat wonen in Palenstein
Voor iedereen groot en klein,
in ons Palenstein, in ons Palenstein.

Als je een vonkje nodig hebt, 
ga dan naar Piëzo, daar moet je zijn.
Een mix van mensen, allen bijeen,
Kleurrijk en samen één.

—-

Sandra van den Brand is één van de elf kunstenaars die in december 2021 neerstreken in tien Zoetermeerse wijken, met de bedoeling het thema eenzaamheid te bevrijden uit de kooi van het stilzwijgen en er samen met bewoners over van gedachten te wisselen.

Lees hier ook de ervaringen van de andere kunstenaars: Ruben Abels, Zanyar Aziz, Sandra van den Brand, Jetske van Dorp, Sofie Hollander, Wouter van der Giessen, Katinka van Gorkum, Ellen Houtman, Emmie Liebregts, Sachia Pereira Stolle en Karin Voogd.

Tekst en beeld: Liesbeth Sluiter

*Piëzo is een sociaal maatschappelijke organisatie die mensen in de gelegenheid stelt hun talenten en vaardigheden te ontdekken en ontwikkelen. De stichting is actief in verschillende Zoetermeerse wijken.

 

 

Alle projecten