Voor Eenzaamheid

Middels flyers nodigde kunstenaar Emmie Liebregts voorbijgangers uit hun gedachten over eenzaamheid op papier te zetten en in het oor van het kunstwerk te stoppen. Rond het oor staat: Write like nobody is listening: niemand zal de brieven ooit lezen, verzekert Emmie de schrijvers. ‘Want,’ zegt ze, ‘wat zou het nut daarvan zijn? Ik kan de eenzaamheid van anderen niet oplossen en wil ook geen valse beloften doen. In mijn bijbaantje merk ik soms dat het vaak al genoeg is als iemand zijn verhaal kwijt kan. Juist anonimiteit kan veiligheid bieden.’ Het is een uitdagende en prikkelende manier om die vraag aan de orde te stellen: Kun je eenzaamheid delen?lees verder

‘Zou hij heimwee hebben, eenzaam zijn? ‘Twee dames van de buurttuin denken dat hij wel een kopje soep kan gebruiken, en de ijsbeer maakt een dankbare buiging. ‘Het is heel bijzonder,’ zegt een van de dames, ‘en hij past hier goed, we hebben ook al schaapjes uit Bretagne. Maar hij blijft hier toch niet slapen hè? Veel te koud!’ Kunstenaar Sacha Pereira Stolle, alias de ijsbeer, maakt kostuums waarin hij dieren tot leven laat komen. Het zijn buitenstaanders in de mensenmaatschappij die hun mislukte pogingen om erbij te horen tegemoet treden door iets nieuws te verzinnen. Eenzaamheid spoort hen aan autonoom in het leven te staan. Alle dieren hebben een eigen, doorlopend verhaal. Zo zijn de ratten activist geworden en plunderen de hedonistische bruine beer en kreeft restaurants.lees verder

Zondagmorgen. Het regent en het natte Oosterheemplein in Zoetermeer is vrijwel verlaten. Alleen bij de vrije-aanplakzuil naast het sneltramstation is beweging. Een vrouw doopt een kwast in de lijm, vist uit een map een tekening en plakt die op de zuil. Dan nog een, en nog een, tot de map leeg is en de zuil vol. Die is nu een sieraad voor de openbare ruimte, een fantastisch stuk straatcommunicatie vol beeld- en tekstverhaaltjes, sommige onderling verbonden, andere losstaand, zwart-wit met hier en daar een kleuraccent.lees verder

Kunstenaar Ruben Abels kijkt om zich heen en kiest iemand uit die alleen loopt. Hij haalt zijn vinger van het gaatje onderin het verfblik in zijn rechterhand en terwijl hij de persoon van zijn keuze volgt, maakt het verfstroompje uit de bus een spoor. Dit herhaalt hij vanmiddag steeds weer, met roze, groene en blauwe verf, 13 blikken lang. Het pleintje en de straten eromheen raken bezaaid met sporen die elkaar soms kruisen, soms parallel lopen of zich V-vormig splitsen. lees verder

‘Dit is het allereenzaamste kunstwerk ter wereld,’ dacht Wouter van der Giessen halverwege zijn project in de wijk Noordhove in Zoetermeer. In de Facebookgroep Noordhove Zoetermeer had hij een schetsontwerp geplaatst voor een fictief beeld over eenzaamheid in een park, en de wijkbewoners uitgenodigd aanpassingen voor te stellen. Het beeld was een 6 meter hoge, helblauwe, voorovergebogen Dixi. ‘Als wij mensen eenzaam zijn, kunnen we in onszelf kruipen en buigen we ons hoofd naar beneden. Dit heb ik toegevoegd aan het meest eenzame object wat er bestaat: de Dixi,’ schreef hij erbij, en beloofde het schetsontwerp te wijzigen al naar gelang de voorgestelde aanpassingen.lees verder

‘Mag ik u wat vragen over eenzaamheid?’ ‘Ja hoor,’ zeggen de meeste mensen in de wijk Meerzicht in Zoetermeer vriendelijk. Kunstenaar Ellen Houtman praat met bewoners van een flatwijk over eenzaamheid, vraagt hen er iets over op te schrijven en maakt dan een portret van hen. ‘Kan eenzaamheid een keuze zijn?’ Vooral die vraag zet mensen aan het denken. ‘Ja,’ antwoord een man in het winkelcentrum die vertelt vooral vroeger eenzaamheid gekend te hebben. ‘Maar iedere keuze heeft gevolgen, en die gevolgen kun je niet kiezen.’ lees verder

Jetske van Dorp en Sofie Hollander trokken in Zoetermeer de wijk Rokkeveen in, op jacht naar slaapliedjes die mensen zingen voor hun kinderen, of die ze als kinderen van hun ouders, tantes of grootouders te horen kregen. Het hield hen al langer bezig: ‘We hebben er zelf bijzondere ervaringen mee: een vader die aan je bed slaapliedjes improviseerde, een gezin waar muziek overal was en plezier maken betekende.’lees verder

Negen jongeren tussen 16 en 24 jaar werkten aan verschillende artistieke uitingen. Samen met Madelinde Hageman en Tina Lenz zochten ze naar een nieuwe taal om gevoelens van eenzaamheid te laten zien. Er werden methodes uitgeprobeerd waardoor iedereen zijn eenzaamheid kon verbeelden. Van sensorische eenzaamheid tot eenzame plekken in de stad. Met Eenzaam Protest willen we jongeren het vertrouwen geven dat eenzaamheid onderdeel is van het leven. lees verder

‘Anna Blaman is voor mij een soort motor voor vragen naar eenzaamheid, anders zijn, vriendschap, vertrouwen,’ zegt Katinka. Ze werkt er al een tijdje aan. ‘Het is een autobiografisch project, via haar adresseer ik die vragen aan mezelf. Uiteindelijk wil ik een roman schrijven met een op Anna Blaman gebaseerd hoofdpersonage. Ze leefde in een andere tijd maar woonde net als ik nu in Rotterdam, en ze schreef. Schrijven is eenzaam, je moet alles uit jezelf halen. Maar eenzaamheid is een belangrijk onderdeel van het bestaan, je moet het niet wegstoppen.’lees verder