De tweede Open Call van platform Voor Eenzaamheid leverde een aantal nieuwe initiatieven op die de komende tijd verder ontwikkeld gaan worden. Eenzaamheid is een vruchtbare inspiratiebron, zo blijkt weer. Vijf kunstenaars en een documentairemaker gaven 21 juni gehoor aan de oproep om samen met platform Voor Eenzaamheid initiatieven te ontwikkelen die eenzaamheid een nieuwe betekenis geven.

In het Wachterliedpaviljoen in de Amsterdamse wijk Bos en Lommer maken de deelnemers kennis met Bas en Sander van het Thuismakerscollectief. Sinds een half jaar runnen zij het paviljoen en organiseren zij de betrokkenheid van de bewoners met hun wijk. Voor Eenzaamheid profileert zich als een tegenbeweging: eenzaamheid is van alle tijden en van iedereen. De afgelopen jaren heeft het platform laten zien dat kunstprojecten dit stekelige onderwerp van zijn taboe kunnen ontdoen. Het bespreken van eenzaamheid in de openbare ruimte met toevallige voorbijgangers klinkt misschien vreemd, maar de bereidwilligheid om het over dit onderwerp te hebben blijkt iedere keer weer verrassend groot.

Binnen drie uur ontwikkelen de kunstenaars – onder wie voor het eerst ook musici – in de omgeving van het paviljoen een soort flitsacties die eenzaamheid aan de orde stellen. Hedwig, Mame en Ilona weten toegang te krijgen tot woongemeenschap Augustinahof, gevestigd in een voormalig Luthers kerkgebouw aan het plantsoen. De akoestiek van de kapel blijkt zeer geschikt voor een zangexplosie met in de verte de echo’s van het woord eenzaamheid. De deur naar buiten wordt opengezet. Nieuwsgierige bewoners staan boven op de gallerij en laten zich verleiden mee te zingen.

Ondertussen bezoeken Mirjam en Ricardo het park even verderop. Ze hebben een vraag aan de mensen in het park: waar huist eenzaamheid? Er zijn vooral hondenbezitters en iedereen is bereid over eenzaamheid te praten. Alleen: ze hebben er geen last van. Ze hebben hun hond en de groep. Ze zien elkaar iedere dag. Een sterk sociaal netwerk. Eenzaamheid huist niet in dit park.
Cato en Peik componeren op een accordeon een ‘monument voor eenzaamheid’. Een lied dat ter plekke ontstaat in samenspraak met toehoorders en uitdijt tot een troostende litanie die alle kanten opgaat: ‘Als je…..’ Als je opstaat en de dag begint. Als je langsgaat bij je oma. Als er iemand voor je kookt. En ga maar door……

Dennis vraagt mensen wat ze de stad willen meegeven over eenzaamheid: een klacht, een vraag of een hart onder de riem. Met een ingenieuze waterkwast schrijft hij ‘omarm eenzaamheid’ op straat. Langzamerhand neemt het plaveisel het op en verdwijnt het. Totdat de straat onverwachts vergeven raakt van regendruppels.