Ik noem je: eenzaamheid op grijs beton,
misschien klinkt dat poëtisch in jouw taal.
Ik noem je: zakenman met zakentas,
beleefd en netjes met je heldere hemd,
je rode stropdas, zakelijke broek.
Ik noem je: slimme jongen van de beurs,
duizend aandelen koersen door je hoofd.
Op ’t bordje voor je buik, staat daar je naam?
 
Ik noem je: eenzaamheid op grijs beton.
Ik noem je: zakenman die staat te dromen,
misschien koerst er een meisje door je hoofd.
Hier is de camera, kijk in de lens:
achter de fotograaf staan duizend meisjes.
Of draai je om en zie de jonge vrouw
met lange haren, al bijna weggekaapt
door nog zo’n jongen met een helder hemd.
 
Het grijs beton ligt in een park, mooi groen.
Achter de bomen staan de grijze flats.
Daar woon je, slimme zakenman en dromer.
Ik noem je: eenzaamheid in grijs beton,
misschien klinkt dat poëtisch in jouw taal.
En kijk nu eindelijk eens in de lens of draai je om.
 
Jos Versteegen
Bron: foto van Patrick Zachmann, 14-08-2014, De Groene Amsterdammer