Daar zit hij, breed en hoog en zwaar,
een zeer solide patriarch,
een warme berg op wielen,
de top bedekt met zachte sneeuw,
een berg die raadselachtig grommen kan
wanneer er in de recreatiezaal
uit vijfentwintig vrouwenmonden
vergeet-mij-nietjes groeien, en rode rozen.
 
Dan kan het makkelijk gebeuren:
de berg trilt tot in zijn sneeuw
en twee, drie vrouwen
verstaan opeens de raadseltaal
vanuit de diepte:
melkdistel, akkerwinde.
In vlak land stond hij, zeggen ze,
storm in het haar en paarden aan het bit.
Vergeet-mij-nietjes, rode rozen.
Melkdistel, akkerwinde.
 
Jos Versteegen
Bron artikel uit OPNINIE Volkskrant door Renée Braams